Retrospection

- Harry, nie możesz tego zrobić! To wbrew regulaminowi, a co jeśli Pani Norris Cię zauważy? Nie zapominaj, że to nie jest głupi kot.

- Mam pelerynę niewidkę, Hermiono. Nigdy nie powinnaś o tym zapominać.

- To się źle skończy. Nie wiesz na jaką książkę natrafisz, podczas szukania tej właściwiej. Co jeśli znowu trafisz na Krzyczącą Księgę? Na pewno ktoś przyleci, gdy usłyszy jej krzyk, a jeśli będzie to akurat Snape, to możesz się pożegnać z pobytem w Hogwarcie!

- Hemona, wesz wrzucz na luż. – powiedział Ron przełykając nóżkę z kurczaka.

- Ron, ile razy mam Ci mówić, żebyś nie gadał z otwartą buzią? – Mruknęła zirytowana Ginny.

-Ooo… Luna! Luna tutaj! – krzyknęła do niej Ginny.

                Nie bardzo miała teraz ochotę, aby zasiąść z Gryfonami przy ich stole, jednakże uczyniła to.

Byłaby zawiedziona, gdyby zrobiła im przykrość.

- O czym rozmawiacie? – Wtrąciła Luna.

- Harry chce się wybrać w nocy do biblioteki i to w dodatku do Działu Zakazanego! – Powiedziała oburzona Hermiona.

- Nie lepiej znaleźć jakiś sensowny powód, aby pójść do nauczyciela i spytać o zgodę na wypożyczenie jej? – Cicho odezwał się Neville.

- Taak. – Prychnął Ron. – Tylko ciekawe od kogo, bo na pewno nie od Snape’a, McGonagall czy też Dumbledore’a.

                Wszyscy przy stole Gryfonów, tylko w ciszy patrzyli się na Rona, który jak gdyby nigdy nic dalej przeżuwał w najświętszym spokoju kurczaka.

                Luna nie wiedziała, o co chodzi Gryfonom z księgą, która rzekomo pochodziła z Działu Zakazanego, jednak nie chciała się w to mieszać, bowiem po pierwsze, nie była pewna, czy chce to wiedzieć, a po drugie – Gryfoni nigdy by się nie wygadali, co konkretnie planują, dlatego stwierdziła, że najlepiej dla niej będzie, jeśli pozwoli im w tajemnicy snuć swoje plany.

- Luna? Luna! – Poczuła szturchnięcie.

- Tak? – Orzekła.

- Ech… Jak zawsze rozmarzona i rozbiegana myślami, ta nasza Luna. – Roześmiała się Ginny.

Wraz z nią zaśmiał się stół Gryfonów.

- No to… Czy minęło mnie coś ważnego?

- Właściwie tylko to, że każdy się Ciebie pytał co sądzisz o planie Harry’ego, jednak nikomu nie dałaś jeszcze odpowiedzi. – Uśmiechnęła się delikatnie Hermiona.

- Ja to bym zjadła budyń. Waniliowy. Czy jest tu budyń?

Usłyszała jak Ron szepcze do Neville’a, że od Luny nic nie da się wyciągnąć. Jednak ona naprawdę nie miała ochoty na to, by wyrazić swoją opinię – wolała zjeść budyń jako deser poobiedni.

W końcu wczoraj wiele nie zjadła, a tłumaczyła to zgubieniem zielonej bransoletki.

- No, no, no, ktoś, kto zawsze przeżuwa z otwartą gębą… to oznacza tylko jedno…. To musi być Weasley!

                Ślizgoni zaśmiali się głośno na całą salę.

- Draco, przytkaj tą swoją arystokratyczną mordę! – Krzyknęła Ginny.

- Ginerwo, przynajmniej arystokratyczną, a to oznacza, że mogę więcej niż inni. – Powiedział dumnie Malfoy.

- No właśnie! – Pisnęła Pansy Parkinson, przyklejona do blondyna.

                Dom Węża ponownie uniósł się śmiechem, jednak długo to nie trwało, ponieważ po chwili byli już oburzeni tym, co właśnie usłyszeli.

- Kto to jest, zawsze odzywa się nie pytany i zjawia się tam, gdzie nikt go nie chce? Ach, tak! To musi być Malfoy! – Krzyknęła Hermiona i wyszła z Wielkiej Sali.

                Luna to wszystko tylko obserwowała, nie wiedziała co by jeszcze mogła od siebie dodać na obronę Domu Lwa.

- Lovegood, słońce Ty moje, nie pomyliłaś przypadkiem stołów? – Powiedział przesłodzonym głosem blondyn. – Nie widzisz, że jesteś tu zgubą? Naprawdę nie widzisz, że w ogóle ich nie obchodzisz? Gdyby mogli to by Cię olali najlepiej jak tylko mogą, ale, że krążysz za nimi jak przylepa to stwierdzili, że nie będą Ci robić przykrości. – Kończąc zdanie warknął.

                Dziewczyna popatrzyła się na pozostałych Gryfonów, chcąc znaleźć oparcie, gdy jednak tylko zobaczyła, że żaden nic nie zrobi – podniosła się z krzesła i stanęła naprzeciw niebieskookiego.

- Tak, chyba masz rację, Draco.

Spuściła głowę i zaczęła kierować się w stronę wyjścia, jednak jej wzrok padł na lewą rękę Dracona. Tam, gdzie rękaw był niesfornie podwinięty. 

                Spojrzała na to dokładniej, bo nie mogła uwierzyć. Na lewym nadgarstku Dracona widniała bransoletka. Ze starannie dobranych ciemnozielonych koralików, w kształcie drobnych kostek. Jednak zauważyła coś jeszcze, coś czego ona sama nie dawała do tej bransoletki. Nie zdążyła jednak się przyjrzeć, co tam jeszcze było – jakiś uczeń Hogwartu popchał ją do drzwi. Chcąc czy nie – musiała wyjść. Następnym razem przyuważy, co tam jest. Jak widać nie było jej przeznaczeniem posiadać tą bransoletkę. Ozdoba na rękę zdecydowała należeć do chłodnego blondyna.

*RETROSPEKCJA*

Dzień poprzedni, godzina 21:30.

                Zdenerwowany postanowił opuścić mury budynku. Rzucił na siebie zaklęcie kameleona i wyszedł z lochów Domu Węża. Postanowił udać się na błonia, aby wszystko przemyśleć.

                Noc była chłodna, drzewa na wpół wyłysiałe, a trawa już zmarkotniała. Nie miała swojego blasku, zapadła w sen zimowy, aby na wiosnę się przebudzić. Gwiazdy na niebie rzucały blask na zamek i błonia. Z daleka było widać światełko z chatki Hagrida. Otoczenie spowiła mgła.

Gdyby nie był taki roztrzęsiony, pewnie by zauważył, że w końcu udało mu się zaklęcie opanować do perfekcji, bowiem pani Norris nie zauważyła przesuwającego się w mroku chłopaka.

                Usiadł w miarę daleko od Hogwartu, pod drzewem, które było bliżej skierowane do Zakazanego Lasu. Chcąc się odprężyć, podrzucał kamyczkiem w górę. ‘Nie ma to jak bezsensowne zajęcie, aby się odmóżdżyć.’ Pomyślał Ślizgon.

                Jednak wieść, że Ministerstwo Magii może zrobić przegląd rzeczy w rezydencji Malfoy’ów bardzo go niepokoiła. Nie od dziś wiadomo, że Lucjusz Malfoy trzymał mnóstwo rzeczy, które zakupił na Śmiertelnym Nokturnie. W tym dużo kupił jako liczne drogie prezenty dla syna.

                Z drugiej strony, jakby nie patrzeć, nie ma co się przejmować ojcem. W końcu to jego wina, że tak zaśmiecił rezydencję to teraz niech się z tym upora – nie jego problem.

Krzywo uśmiechnął się do siebie. Tak. Nie będzie już zwracać uwagi na niego. Nigdy nie był dla niego ojcem – bardziej tyranem, jednak Dracon przywykł do  tego, że toku wydarzeń nie zmieni. Już myślał, że znów poczuje tę gorycz w sobie, ale jednak nie. Pomyślał o Ględatku Niespospolitym. A gdyby tak ich poszukać? Nie, to śmieszne! Skarcił sam siebie. Nie będzie słuchał Pomylunej. Niby czemu miałby to robić? Zadaje się z dziećmi mugolskich rodzin, także nie będzie zwracał na tą dziewczynę uwagi.

                Jego wzrok przyciągnęło zielone światełko z niedaleka. Było bowiem tak małe, że panicz Malfoy wcześniej go nie zauważył. Wstał więc  i otrzepał szatę. Ruszył w kierunku światełka. Nie mógł jednak poruszać się zbyt szybko. Mógłby stracić swój cel z oczu, a tego nie chciał. Skradał się więc powoli. Stopy już dawno zmarzły w mugolskich butach. Lekko stąpał po ledwie zipiącej trawie. Poruszał się chicho, oddychał spokojnie nigdzie się nie spiesząc.Doszedł po dłuższej chwili pod drzewo, w około którego zazwyczaj gromadzili się Krukoni. Było sporych rozmiarów, każdej jesieni Ci głupi uczniowie z Ravenclawu zbierali coś z tego drzewa. Wiedział, że to jakieś owoce, jednak nigdy nie miał szansy się przyjrzeć, co to jest. W dzień nie mógł podejść i obejrzeć – nie jego teren. Z kolei w nocy nic nie widać. Teraz jednak drzewo wyróżniało się od innych. Nie było smętne, wręcz przeciwnie – można by było stwierdzić, że roślina miewa się świetnie.

‘Jak oni to robią?’ Myślał Malfoy. Ich rośliny zawsze były piękne, soczystej zieleni.

To, co znalazł, lekko go zdziwiło, jednak podniósł z ziemi swoją zdobycz. Była to bransoletka solidnego wykonania, ze starannie dobranych koralików – było to widać na pierwszy rzut oka. Były to drobne kostki, a każda z nich mieniła się swoją ciemnozieloną barwą.  Były po prostu piękne, a ich zieleń mogła zwalić z nóg każdą szlamę i mugola. Obracał ją w ręku raz po raz, a na jego twarzy zakwitnął grymas – imitacja uśmiechu Malfoya. (od autorki: bo chyba nikt nigdy nie widział szczerego uśmiechu na jego twarzy!)

‘Nowa zdobycz dla mnie.’ Prychnął.

                Założył ją na rękę, ponownie rzucił zaklęcie kameleona i szybko udał się do lochów w Hogwarcie, bowiem miał już mały pomysł, a był to pomysł, który arystokrata postanowił zrealizować jeszcze dziś. Dotarł do Pokoju Wspólnego, tam udał się do swojego pokoju. Tak – swojego. Ślizgoni żyli godnie. Ściany pokoju były pokryte szarym kamieniem i ścianami pomalowanymi na ciemną zieleń. Mahoniowa podłoga pięknie świeciła swym blaskiem. Większość pokoju zajmowało wielkie łoże – idealne na dwie osoby. Specjalne życzenie młodego Malfoya. Okryte czarną pościelą i zielonym baldachimem. Nad łożem rozpościerało się wielkie godło Slytherinu. Okazałe meble z ciemnego drewna pięknie się prezentowały na tle zieleni. Ukazywały swój przepych. Podszedł do wielkiego biurka ze żłobionymi floralnymi ozdobami. Przetrzepał wszystkie szufladki, aż w końcu znalazł swoją zgubę – była to srebrna przywieszka, którą również znalazł na błoniach w podobnym miejscu trzy lata temu. Przedstawiała zielone godło i srebrnego węża. Nie była wielka, lecz elegancka, niezbyt pstrokata i tylko dlatego niebieskooki postanowił to zatrzymać. Teraz mógł ją w końcu wykorzystać. Machnął różdżką i przywieszka już była między koralikami ze znalezionej bransoletki. Długo się jej przyglądał. Oglądał solidne wykonanie koralików, przywieszki i sznurka, z którego została wykonana. Wiedział, że na pewno zrobiła to jakaś dziewczyna, niestety nie wiedział  która. Gdyby wiedział, mógłby nosić tą rzecz bez problemu. Jedno jego spojrzenie zawsze działało. Jednak teraz nie wiedział, kto był poprzednim właścicielem zguby, toteż postanowił ją nosić jako rzecz w stylu talizmanu. Małego sekretu, o którym świat nie może wiedzieć. Rzecz, której nie może ujrzeć światło dzienne. Lepiej się na nic nie narażać.

                Starannie odłożył ozdobę na biurko, po czym znużony dniem, wykonał typowe czynności przed snem – a chwilę później jego arystokratyczne ciało spoczywało na czarnej satynowej pościeli.

*KONIEC RETROSPEKCJI*

Spodziewać się, że rozdziały z retrospekcją będą krótkie, ale! Jest dłuższy o 3 zdania. Każdy się wydłuża - to dobrze, czy źle? Pewnie im dłuższy, tym lepszy. Teraz rok szkolny, wiadomo - mniej czasu. Obecna stawka komentarzy to 11. Xx, S.

EDIT 14.09.2012 - Ohahaha, nie uwierzycie, ale zgubiłam jeden rozdział, nie wiem jak to się stało, a że narzekacie, że Retrospekcja krótka to dołączam poprzedni do tego. Enjoy! Teraz to ja proszę o opinię!
(Mamy 9 komentarzy.. 3 to moje, nie liczą się. To jak - dobijacie do 11?)